Nele

de kleine wijzer staat bijna op vijf
ik sloof me uit in de keuken
met mijn welgeschapen lijf
zo heet als de oven
het moet weer eens zijn
er valt niet te ontkomen
het wordt opnieuw konijn
voor de kerel van mijn dromen

de kleine wijzer kruipt voorbij half zes
ik hoor de sleutel in het slot
haal de beste fles uit de koelkast
dien de maaltijd op, feestelijk
het moet weer eens zijn
ik knecht mijn… en hou me sterk
schenk wat die mooie vent verlangt
zijn lievelingsgerecht, heerlijk

ik voel een golf van tederheid
nu ik zijn lippen zie bewegen
komt hij, o komt hij nu bij haar?
ik kan er niet meer niet meer tegen

de kleine wijzer licht op voorbij half negen
ik trek het dekbed over me heen
‘de resten op tafel? die ruim ik morgen wel af’
hij nam me beestig goed, nu ben ik alleen
hij stroopte mijn kleren en zoveel meer
het liefst had ik hem gevild
niets wil deze man mij beloven
een heer te zijn, noch een kind

nog honderd achtenvijftig uren
is hij stipt op tijd?
een angsthaas schuilt niet in zijn venen
hij is zo zeker van wat hij bij me krijgt
ik haat hem ik haat hem ik haat hem…
kom…

Dit lied maakte ik in vroeg in de morgen op 9 september 1998, terwijl mijn toenmalige vriendin lag te slapen bij me thuis. Het was bedoeld voor een meisje dat Nele heet en die ik kort tevoren samen met haar vriendin had leren kennen tijdens een workshop. Ze speelden als duo en de vriendin wou richting cabaret uit, terwijl zij graag liederen wou zingen. In de week van die workshop kozen ze ook een lied van mij om te doen bij de opdracht die Bram* gaf om minstens één cover te brengen.  Op zich leek dat vreemd omdat de tekst dubbele bodems bevat die specifiek bestemd zijn voor een relatie tussen man en vrouw, maar het werkte. 

De tekst kwam snel en in mijn achterhoofd dacht ik aan een Nele vele jaren ouder. Intussen bracht ik het lied meermaals zelf. Het zou fijn zijn mocht een zangeres het oppikken.

*Bram Vermeulen