In staat van ontbinding
Nu ik niet meer leef, lijkt het soms alsof ik dood ben een misverstand dat ik deel met mezelf en waarvan ik niet weet of ik daar blij moet mee zijn of om lachen een toestand die ik met
in a song
Nu ik niet meer leef, lijkt het soms alsof ik dood ben een misverstand dat ik deel met mezelf en waarvan ik niet weet of ik daar blij moet mee zijn of om lachen een toestand die ik met
In den beginne was het woord: aap noot. Hoe ging dat verder, vuur hok enzovoort. Het stond in krijt op het groene bord. De grootste aap die stond van voor. We brulden hem na in koor, jongens strak gepakt in
ik schrijf een appel Ilah tekent een wortel zo zijn man en vrouw
Mijn lief kan goed beesten nadoen, de geluiden en zo. Ik kan dat niet. Vreemd genoeg doet ze ook mij goed na. Het hele gamma, met beweging en al. Ik zou dat echt niet kunnen. Het lijkt onvoorstelbaar moeilijk en
Bij ons thuis was de ene al wat zotter dan de rest: mijn broertjes, mijn moeder, de goudvis die zijn kringetje trok. Alleen mijn vader bleef behoorlijk nuchter, behalve als hij gedronken had en licht in de wind accordeon speelde,
Op een bank in St. Margaret’s at Cliffe lijkt het alsof je kunt zien dat de aarde rond is. Een illusie natuurlijk. Onze wereld zou immers veel kleiner zijn en nog meer dichtbevolkt dan nu. We zouden op een dag
Ze zijn meer dan een eeuw oud Daar mag hij niet bij stilstaan Haar knopjes, waar hij van houdt Gaan minder snel rechtop staan Zoveel minder kan zij aan Ze kijken naar wat er staat En het etalageraam Weerspiegelt hoe
Er hangt drama in de lucht, zegt zij als boven de vallei onaardse wolken voorbij schuiven. In haar ogen is het kinderlijk eenvoudig: een gedicht ontstaat niet uit het niets.