Dag lezer,
Ik ben geen gewone zanger
Viel me net te binnen. Al ben ik me daar niet altijd van bewust en vergeet het vaak, dan doe ik alsof.
Ik ben geen gewone dichter
Taal is belangrijk. Zoals een drum, het ritme. Woorden zijn voor mij een middel om beelden te scheppen.
Beelden die herkenbaar zijn. Het is meer dan een spel en iets dat je maakt, het is iets dat je overbrengt.
***
Ruim 15 jaar terug zei iemand: “Uw likskes zijn bloeskes“.
Ik denk daar zelf niet aan. Net zo goed komt er een schlager uit de hoed gesprongen.
Vraag je naar het genre muziek dat ik speel, dan is mijn antwoord: “In zekere zin zijn het allemaal bloeskes. Wanneer je er van uitgaat dat blues niet uitsluitend draait rond twaalf maten met I – IV – V progressie en een solo tussenin.” De bloes zit in het bloed, de aard van het beestje.
Er is niet alleen miserie in deze wereld, hoewel die ongewijfeld aanwezig is. Doorgaans kennen die ‘likskes’ een dubbele laag. De bananenschil, Chaplin. Ironie en sarcasme. Kwinkslagen, Hoogtes en bodems. Het hoort allemaal bij bloesjes die onverwacht de lucht in dwarrelen.
Maak of breng ik een lied en een gedicht – de taal van het leven bepaalt de weg je uitgaat. Die probeer ik te volgen.
***
Ik ben een 69-jarige eigenzinnige liedmaker en dichter met een verleden in theater.
Tussendoor deed ik verschillende jobs om den brode.
Pas met 40 leerde ik gitaar spelen na 3 jaar eerder oprichter en zanger te zijn van L’ Amour Inégal,
een band die van maart ’92 tot augustus ’93 enige bekendheid genoot met ”Hardcore chansons’.
Vanaf 2012 bracht ik als solo-artiest albums en singles uit, eerst op cd en daarna via Bandcamp.